بهانه دل
می نویسم بر در و دیوار کویش حال خویش
باشد آن را یار خواند یا کسی گوید به یار
به نام آفریدگار مهر السلام علیک یا سیدی یا صاحب الزمان و رحمه الله و برکاته آقا اجازه! بعضی وقتها دلمان هوس می کند کار خوب انجام دهد! به سمتش هم می رویم، انجامش هم می دهیم. نه یکبار و چند بار، بلکه انجام آن کار خوب عادتمان هم می شود. اما هر چه به درون خودمان نگاه می کنیم می بینیم آن لطافت روحی را نداریم! آن قدر که انتظار داشتیم رشد نکرده ایم، تاثیر مثبت نگرفته ایم. به قول معروف نورانی نشده ایم! آن وقت که اگر اهل رشد باشیم به دست و پا می افتیم(منظورم به فکر افتادن بود!) که خدایا کجای کار می لنگد! من که بچه خوبی هستم! دارم دستور خدا را اطاعت می کنم!!! آن وقت است که خدای مهربان عنایت هایش را سرریز می کند سمتت. نشانت می دهد راه را و از گمراهی نجاتت می دهد، البته کار به اینجا ختم نمی شود. حالا که راه برایت روشن شده باید همت کنی و ادامه راه را بروی، مبادا ببری! برگردیم سر اصل مطلب! چرا هرچه کارخوب انجام می دهیم نورانی نمی شویم؟ ظاهرا طبق معمول، باز هم مثل همیشه پای این «دلــــ» می آید وسط! گاهی اوقات نیت مان برای انجام کارخوب خالص نیست. نه اینکه ریاکنیم، نه! کارخوب را انجام می دهیم چون دوستش داریم، البته دوست داشتن کارخوب خیلی خوب هست، اما عمل ما زمانی روی ما اثر حداکثری دارد که صرفا به خاطر خدا باشد. و اخـــلاص یعنی همین! به لطف خالق مهربانی ها داشتم کتاب کیمیای محبت را می خواندم رسیدم به این جملات: می‌فرمود : یکی از علمای معاصر که خود استاد اخلاق و عرفان است، فرمودند که: و اما بعد: مولای خوبم؛ لطفا عنایتی کنید برای خدا خوب شویم نه برای این دل! که تا دلمان جایگاه خدا نشود شما هم تشریف فرما نمی شوید. دلم را می گویم، تا جایگاه خدا نشود جایگاه خلیفه عزیز خداوند هم نمی شود... دلت را خانه من کن... مصفا کردنش با من...
مقدس‌ها همه کارشان خوب است، فقط «من» خود را با «خدا» باید عوض کنند.
از جناب شیخ رجبعلی درباره خودم سؤال کردم که چگونه‌ام؟
پاسخ داد:
آقای حاج شیخ! دلت می‌خواهد خوب شوی ولی برای خودت! سعی کن برای خدا بخواهی خوب شوی!
By Ashoora.ir & Night Skin
درباره وبلاگ
پیوندها
پیوندهای روزانه
آرشیو مطالب
آرشیو موضوعی
سایر امکانات
لوگوی دوستان
