به نام آفریدگار مهر

آقا اجازه!

? قَالُوا یَا أَبَانَا اِسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا کُنَّا خَاطِئِینَ?

برادران یوسف

و آن هنگام که برادران یوسف از کرده­ ی خویش پشیمانشدند، به نزد پدر آمده، طلب بخشش کردند که پدرجان! برای ما استغفار نما؛ ما خطا کاریم؛[1]

اما من پدری را سراغ دارم که پیش از خواست ما برایمان استغفار می­کند.

پدرجان! می­دانم که چقدر دلت را شکستم؛ چقدر تنهایت گذاشتم؛ چقدر از یادت بردم و چه بی وفا فرزندی بودم برایت. به هرکسی فکر کردم جز به شما؛ به یاد هر کسی بودم جز شما و فراموش کردم که: «اَلقَلْبُ حَرَمُ اللهِ فَلا تُسْکِنْ حَرَمَ اللهِ غَیْرَ اللهِ»[2]: «قلب حرم خداست و نباید کسی را جز او در آن راه داد.»

و فراموش کردم که: ? ما جَعَلَ اللهُ لِرَجُلٍ مِن قَلْبَینِ فی جَوفِهِ...?[3]

و شنیدم که برای شیعیانت استغفار می­کردی که خداوندا! از تقصیر شیعیان ما بگذر که آنان به اتکاء محبّت و ولایت ما گناه می­کنند. خدایا! اگر گناهانشان در رابطه با توست، تو از آنان چشم پوشی کن که ما (از آن­ها) راضی شدیم ... .[4] و من باز حرمت­ت نگاه نداشت؛ اما پدرم! تنها یاورم! خود خوب می­دانی که من جز شما کسی را ندارم؛ اگر هر خطا و اشتباهی نمایم، باز هم فرزندتانم!

فرزندی که به جرم و خطایش از خانه­ بیرون کرده باشند، شب هنگام راهی جز بازگشت به منزل پدر ندارد.[5]

من هم جز خانه­ ات پناهگاهی ندارم و با هر خطا و اشتباهی دوباره باید به سویت بازآیم؛ اما...

خدایا! از تو می­خواهم که یاری­ ام کنی تا قدرش بشناسم و حرمت­ش نگه­دارم و با نیّتی صادقانه به سویش گام بردارم و خود را در آغوش پر مهر و پدرانه ­اش بیفکنم ... آمین!