باغبان می گفت: « دانه ی سیب را در قلب آن دیده ای؟! دیده ای که چگونه حتی با گاز زدن و خوردن سیب، این میوه ی بی جان، دانه را در درون خود حفظ می کند؟! اگر این دانه بر خاک بیفتد و چندی بگذرد، درختی پر بار از سیب، با دانه هایی در قلب شان به ارمغان می آورد. »
 و ادامه می داد: « آن سیب تویی و دانه ی آن ایمان تو. چنان حفظش کن که هرجا بر زمین افتی، هزاران چون توئی (مومن ) بپا خیزند!
گر دل به گوهر ایمان جلا دهیم
آنگه سزد به امام این ندا دهیم
آقا بیا و جهان پر زداد کن
ما جان خویش در ره دین خدا دهیم.»